یادداشت های یک روزنامه نگار آزاد

چند روز بیشتر برای برگزاری انتخابات هشتمین دوره مجلس شورای اسلامی باقی نمانده است. در حالی که به نظر می رسد شور و شوق انتخاباتی در تهران به میزان قابل توجهی پایینتر از شهرستان‌ها ست، در دوهفته گذشته شاهد برگزاری مناظره های زیادی در سطح تهران بودیم که غالباً بین شخصیت‌های کلیدی دو جناح بزرگ کشور یعنی اصولگرایان و اصلاح طلبان جریان داشت.

نفس برگزاری مناظره برای تضارب دیدگاه‌ها و رشد و تعالی کشور می تواند بسیار مفید باشد؛ اما اینکه در چنین شرایطی در حالی که جو انتخاباتی و تحولات پیرامون آن همه مسائل حتی بحث نزدیک شدن به شب عید را تحت الشعاع قرار داده و با این کمیت بالا که شاید هر روز چندیدن مناظره مهم در سراسر کشور علی الخصوص تهران برگزار می شود این انتقاد را به شرکت کنندگان در این مناظرات وارد می سازد که چه بهتر بود که چند ماه قبل از تاریخ انتخابات چنین جلساتی برگزار می شد تا هم در فضایی آرام تر مخاطبین امکان حلاجی مطالب ارائه شده را می یافتند و هم برای ایجاد جو پر شور تر و بالا رفتن مشارکت عمومی کمکی می شد.

متاسفانه به نظر می رسد مناظراتی که در این مقطع برگزار می شود تنها جهت حضور در رسانه ها و برتری جویی رسانه ای باشد که لطمات بسیاری به اصل موضوع وارد می کند. نکته مشترک مناظره های برگزار شده این است که مناظرات به جدل نزدیکتر است تا بحث و از صدر تا ذیل آن‌ها به وارد کردن اتهام های بی اساس و سعی در از صحنه خارج کردن حریف می‌گذرد تا بحث‌های کارشناسی برای روشن کردن افکار عمومی.

مطمئناً برگزاری چنین مناظراتی نه تنها نفعی برای جامعه ندارد بلکه بد بینی افکار عمومی و سوء استفاده دشمنان را به دنبال خواهد داشت. به نظر می رسد مهره های دو جناح بیشتر از آنکه به اصل مناظره معتقد باشند از آن به عنوان تاکتیک برای جلب آرای بیشتر مردم استفاده می کنند و این یعنی مناظره تاکتیکی.